Oto jeden z moich ulubionych polskich filmów, powiedzmy z pierwszej "piątki". Mroczny, mocny, zmuszający do refleksji nad światem, swoim postępowaniem, relacjami z ludźmi z naszego otoczenia. Klasyczne Kino Moralnego Niepokoju. Pozornie lekka praca w rozgłośni radiowej przy magnetofonach, gramofonach, "muzyczce", przy wsparciu technika dźwięku, doprowadza głównego bohatera do postradania zmysłów. Zatraca się w problemach życiowych swoich słuchaczy, zaniedbując rodzinę i siebie. Tomasz Zygadło stworzył dzieło genialne , ponadczasowe , ale jednocześnie trudne w odbiorze . Roman Wilhelmi wykreował bohatera poplątanego, nie pozbieranego ,nie potrafiacego poradzić sobie z rzeczywistością -a może nie. Film w konwencji czarno -białej jest tym bardziej przejmujący Czytajacy te słowa zapewne zdziwi się , czemu akurat ten film , ano temu że za każdym razem oglądając obraz Tomasza Zygadły ,ma sie inne myśli.Inaczej się ten film odbiera. Romanowi Wilhelmiemu genialnie partn...