Lot nad kukułczym gniazdem -kontestacja i kontrkultura.

Najpierw obejrzałem film a dopiero potem przeczytałem znakomitą książkę Kena Keseya.Kiedy do państwowego szpitala psychiatrycznego przybywa rozrzutny mały naciągacz dziwkarz Randle P. McMurphy (Jack Nicholson), jego zaraźliwa odporność na dyscyplinę wstrząsa rutyną całej placówki. On jest jedną stroną w nadchodzącej wojnie. Drugą jest elegancka, zimna i potworna pielęgniarka Ratched (Louise Fletcher). Ważą się losy każdego pacjenta na oddziale. Ta elektryzująca adaptacja bestsellerowej powieści Kena Keseya zdobyła wszystkie pięć głównych Oscarów za rok 1975: Najlepszy Film (wyprodukowany przez Saula Zaentza i Michaela Douglasa), Aktor (Nicholson), Aktorka (Fletcher), Reżyser (Milos Forman) i Scenariusz Adaptowany (Lawrence Hauben i Bo Goldman). Wściekły, ostry film z doskonałą obsadą, w której znaleźli się między innymi Brad Dourif, Danny DeVito i debiutujący Christopher Lloyd, w pełni na nie zasługuje...

Jack Nicholson, który w zasadzie jest gwarantem co najmniej przyzwoitego poziomu filmu, wciela się w postać cwaniaczka i drobnego kryminalisty, który zostaje skierowany na obserwację do szpitala psychiatrycznego. Lekarze mają stwierdzić, czy jest faktycznie niepoczytalny, czy po prostu próbuje wymigać się od pracy w zakładzie karnym. Już pierwszego dnia wprowadza on chaos w dość uporządkowanej instytucji i staje się cierniem w boku personelu, a zarazem bohaterem dla niektórych mentalnie upośledzonych. Jego zmagania ze sztywnymi procedurami, pomysły mające na celu zabicie nudy i „eksperymenty” z pacjentami szpitala są głównym tematem tego filmu.

Film Milosa Formana ,podobnie jak ,,Hair'' tegoż reż. ,,Easy Rider'', czy ,,Znikający punkt'' , to od dawna moje żelazne kontrkulturowe pozycje , do których od czasu do czasu wracam.