Był sobie felczer.

Cokolwiek by nie napisać o Panu Kazimierzu Parnickim , będzie banalne i blade wobec Jego rozlicznych zasług jakie położył dla Kryłowa , jego mieszkańców i okolicznej ludności. Niewielu nowo przybyłych kryłowian wie że niepozorny pan spacerujący czasem po naszej pięknej miejscowości to Człowiek który kiedyś przysłowiowe góry przenosił . Wystarczy wymienić chodniki , skwerek / w dawnej, piękniejszej postaci/ . Wieloletnie starania o budowę ośrodka zdrowia zostały uwieńczone sukcesem w połowie lat 70'tych . Piszący te słowa ma powody by pamiętać zasługi Pana Kazimierza . Odszedł od nas Kryłowiak jak mało kto . Pamięć pozostanie .P.S. Na załączonych zdjęciach ostatnie dzieło Pana Kazimierza: Dąb Ojca Świętego wraz z jego otoczeniem, oraz ŚP. Kazimierz Parnicki. Takim Go zapamiętamy.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

...bo to znamienity Kryłowiak był.../tekst autorski/

Czytelnicy mojego bloga wiedzą zapewne że do rzadkości tutaj należą wpisy poświęcone konkretnym osobom z Kryłowa i okolic. Tylko kilka razy napisałem o znanych i zasłużonych dla historii miejscowosci osobach. Niestety przyszło mi znowu napisać o Osobie wielce dla naszej miejscowości zasłużonej. Pan Marian Janusz odszedł od nas 05.01 2024. Starsi mieszkańcy Kryłowa ,doskonale pamiętają ,,Mariana kościelnego'' , jak zwyczajowo nazywano Pana Mariana. Pełniąc posługę kościelnego na trwałe wrósł w tę miejscowość i jej historię. Bardzo komunikatywny , serdeczny w kontaktach z ludźmi ,zawsze miał z każdym kryłowiakiem coś do omówienia. Do historii przeszły Dni Kryłowa ,które pomagał organizować wraz z Panem Kazimierzem Parnickim, Panią Władysławą Janusz i innymi aktywnymi na niwie kultury, mieszkańcami. Pod opieką Pana Mariana, kościół kryłowski błyszczał, jak również otoczenie i nikt nie znał pojęcia,,sprzatanie kościoła''. Pan Marian dawał sobie radę ze wszystkim.Ost

Czytaj więcej

... bo miłość nie umiera...

Miłość, kolejny miesiąc bez Ciebie... Nie pytaj mnie, jak przetrwałem cały ten czas bez Twojego spojrzenia, ciepła Twoich uścisków, radości Twojego śmiechu... Nie wiem... Trzymam się najlepiej, jak potrafię... Ale wiedz, że moja miłość i uczucie do Ciebie nie obawiają się upływu czasu i pozostają niezmienione. W wieczności mojego serca nadal zachowuję wszystko, co najlepsze w naszym życiu: miłość,tęsknotę, uczucia, doświadczenia, wspomnienia... W ten sposób będę żyć dalej, nieważne czy to tylko będą wspomnienia, ale jedno po drugim, dzień po dniu, wyobrażam sobie jak idziesz obok mnie... Jesteś w moim sercu i dopóki tam będziesz będę o Tobie pisać i mówić, że zawsze Cię Kocham! "

Czytaj więcej

Upamiętnienia płk. Stanisława Basaja,,Rysia''- fotorelacja.

Czytaj więcej

Mój codzienny blog.

Szukaj na tym blogu