Mój codzienny blog.

Dziś ,tj.13 grudnia mija kolejna rocznica wprowadzenia stanu wojennego. Rocznica coraz bardziej zapomniana , bo i ludzi pamiętających tamte wydarzenia coraz mniej na tym łez padole. Z tej okazji ,jaśnie nam panujący prezydęt hr. z Ruskich Piask , Bredzisław Komoruski zarządził palenie świeczek w oknach. Także dla poparcia naszych tzw. ''braci'' Ukraińców . . Przestańcie nas wciągać w konflikt z Rosją. Kiedyś żeście im służyli na czworakach teraz służycie USraelowi. Nawet Kwach z Millerem się sprzedali. Problemem nie jest Rosja czy USA problemem są takie sprzedajne prosięta jak nasza obecna 'klasa' polityczna. Może wreszcie czas na prezydenta który będzie myślał o Polakach!Wsadz sobie w d*upę taką wolność. My chcemy normalnie żyć !!! czemu ja mam do cholery kierować myśli ku ukrainie, tam zabiją każdego Polaka bez mrugnięcia. Utną mu ręce, wydłubią oczy.... dlaczego ja mam świecic te durne świ

Umarł Jasiu Korycki , ikona hrubieszowskiego .dobrego gitarowego grania ! Wieczna Jemu Pamięć !

Takim Cie zapamiętam !

Są chwile ,kiedy chce się żyć , data 11-go października 2014 roku przejdzie do annałów polskiego sportu ,jako dzień historycznego zwycięstwa Polaków nad Niemcami .Po latach upokarzających porażek wreszcie wygraliśmy 2:0.

Polacy mistrzami świata w siatkówce . Po 40-tu długich latach znowu jesteśmy najlepsi na świecie . Dla takich chwil warto żyć !!!

Według Srokowskiego - znakomitego pisarza i publicysty - film Wojciecha Smarzowskiego będzie „poważny, głęboki i tajemniczy, jakiego jeszcze polska kinematografia nie miała.” Zdaniem autora „Strachu” film na dodatek nie podzieli Polaków i Ukraińców. „Przeciwnie, to film który – jak sądzę - połączy Polaków i Ukraińców, a także cały świat w walce z ideologią faszystowską”- Jak informuje portal Stowarzyszenia Filmowców Polskich główną bohaterką jest młoda dziewczyna, Zosia Głowacka (Michalina Łabacz), która mieszka z rodzicami w małej wiosce na Wołyniu. Teren jest zamieszkany przez Polaków, Ukraińców i Żydów. Zosia zakochuje się w ukraińskim chłopaku. Dowiaduje się jednak, że ojciec chce ją wydać za mąż za jednego z bogatszych gospodarzy we wsi – Polaka Macieja Skibę, o wiele od niej starszego wdowca z dwójką dzieci ( Arkadiusz Jakubik). Superprodukcja Smarzowskiego ( 14,5 miliona złotych budżetu) ma do kin wejść dopiero w 2016 roku. Film ma 70 dni zdjęciowych, które zostały podzielone n

Mija dziś 71 rocznica zbrodni dokonanych przez zbrodniarzy z Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, Ukraińskiej Powstańczej Armii oraz SS Galizien, Ukraińskiej Policji Pomocniczej i innych ukraińskich szowinistów na Narodzie Polskim. Data 11 lipca 1943 roku to apogeum ludobójstwa dokonanego przez te organizacje, nazywana również „krwawą niedzielą”. Tego dnia banderowcy, wspierani przez chłopów ukraińskich, uzbrojonych w siekiery, zamordowali w okrutny sposób tysiące bezbronnych Polaków modlących się w rzymskokatolickich kościołach na Wołyniu, spalono dziesiątki wsi.

Wychowując się na Wołyniu ulegał wpływom dwóch kultur jednocześnie - polskiej i ukraińskiej, co wyraźnie odzwierciedlało się w jego poezji. Podobnie jak jego ojciec, weteran wojny z bolszewikami, w czasie II wojny światowej był żołnierzem walczącym o wolną Polskę. Próbę powstrzymania nasilających się w 1943 r. ukraińskich rzezi na Polakach przypłacił własnym życiem. Zygmunt Rumel przyszedł na świat 22 lutego 1915 r. w Petersburgu w rodzinie kultywującej tradycje patriotyczne. Jego ojciec Władysław jako oficer Wojska Polskiego uczestniczył wojnie z bolszewikami, za co otrzymał Krzyżem Order Virtuti Militari. Dzieciństwo spędził na wołyńskiej wsi. Po ukończeniu liceum w Krzemieńcu w 1935 r. podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Jego aktywność społeczna nabrała rozpędu jeszcze w czasach liceum. Działał w harcerstwie, interesował się teatrem, sportem i krajoznawstwem. Do gazetek szkolnych pisał liczne artykuły dotyczące zagadnień socjologicznych, etnograficznych i

Żyję w kraju i w mieście szczególnie naznaczonym historią i nie rozumiem, dlaczego akurat w czasie oglądania meczu mam o niej zapominać. To jasne, że nie mam pretensji do Oezila czy Khediry, do Muellera też nie. Ale życząc komuś zwycięstwa lub porażki zazwyczaj kieruję się tym, kogo bym wolał zobaczyć cieszącego się. Wyobrażam sobie na przykład świętujących ludzi w Rio de Janeiro lub w Berlinie i zastanawiam się, który obrazek jest ładniejszy. No więc świętującego Berlina nie lubię, nie lubię tych powiewających flag. Niech sobie ci Niemcy żyją obok mnie, byle nie za blisko, ale nie ma powodu, bym miał im – jako narodowi, szarej rozlanej masie anonimowych ludzi w różnym wieku – życzyć radosnych futbolowych chwil. Niech chociaż w piłce nożnej zapłaczą.Kibicować Niemcom – to jednak oznaczałoby całkowitą historyczną znieczulicę. I – trochę i tak to odbieram – brak szacunku wobec naszych poprzednich pokoleń. Nie umiem tak sobie zmieniać filmu w głowie, że raz staję nieruchomo gdy syreny ozn