Dwa krzyże i las.

RAPSODIA WOŁYŃSKA NA DWA KRZYŻE I LAS Lesie sosnowy Tu była kiedyś wieś polska Teraz jest tylko Niewielki żelazny krzyż Pod nim Kilka uschniętych kwiatów Jako milczący wyrzut pamięci Nocą gromadzą się tutaj Duchy pomordowanych Ofiar Aby w poszumie sosnowego igliwia Słuchać słów Miłości Które szepcze im Chrystus Z żelaznych krzyży Wołynia Ministrantem w tym nabożeństwie Jest Anioł Z biało – czerwoną opaską na skrzydle Mimo upływu czasu Nie wyzbył się jeszcze lęku Oczy ma mokre od płaczu Na różańcu z łez uczy się przebaczania Niedaleko (na odległość dwu wsi spalonych) Jest jeszcze krzyż inny Oficjalny Z granitu i spiżu Wzniesiony na cześć krwawych żniwiarzy W południe upalnego dnia (gdy w rozpalonym bezruchu wibruje napiętą pętla czasu) Siadają pod nim szatani Starannie wybierają miejsce Aby nie dotknąć jego cienia Znudzeni Leniwie zamiatają piach końcami ogonów Dla zabicia czasu grają w karty Stawiają pasjansa I wróżą przyszłość Tej Ziemi Czasami Z niepokojem nasłuchują rachunku sumienia Ale nic się nie dzieje Nuda Wytarta talia kart I natrętne brzęczenie much W tych warunkach coraz im trudniej Zachować wymuszone pozory elegancji Gdy nikt nie patrzy Wycierają nos w dwa palce I zatyczką z gumy do żucia zatykają uszy Aby nie słyszeć słów przepowiedni Zło wypali swe znicze Niebo odzyska błękit Krwawa żywica nie wypłynie z ułamanej gałęzi Ogień wróci do paleniska A na popiołach zbrodni Wyrośnie nowe ziele nadziei

Ale nastąpi to wtedy Gdy próchno ludzkich serc Przemyje ożywcza transfuzja Krwi wylanej na wzgórzach Golgoty (2009) Czesław Wójcik – Uglis